Ο φόβος που σου τρώει τη ψυχή... Η μοναξιά σε τρομάζει, όπως σε τρομάζει το άγνωστο. Έχεις ανάγκη να μένεις μόνος, να κλείνεσαι στο δωμάτιο, να σκέφτεσαι, να οδηγείς το μυαλό σου στη θλίψη και μετά να βγαίνεις από το μπουντρουμάκι σου σαν να μην έγινε τίποτα. Και όταν αναλώνεσαι σε τσακωμούς και όταν κοιτάς πως να κάνεις κακό... Ως δια μαγείας ξεχνάς το φόβο σου. Ξεχνάς να ελπίζεις. Η μοναξιά σου γίνεται η παρέα σου. Και η παρέα σου είναι το δόλιο συμφέρον. Ξεχνάς γονείς, αδέρφια, συγγενείς και φίλους... Το κακό σε κυριεύει, σε τυφλώνει. Και εσύ; τι κάνεις εσύ; Τον βλέπεις και τον αφήνεις... Όπως εσένα κάποτε σε άφησαν μέχρι που βρήκες τον καλό άγγελο που σου κράτησε το χέρι και σε συνόδευσε στην πόρτα του ουρανού. Σε βοήθησε και σε έκανε να δεις το σωστό φως. Το φως της αλήθειας και της αγάπης. Ένα φως που θα σου εξασφαλίσει πάντα μια πιστή παρέα, ένα φως που θα πρέπει υπ' ευθύνη σου να το μεταδώσεις και στους άλλους, τους ολιγόπιστους.
Μες στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας εκεί που τα κύματα χτυπούν δυνατά στους βράχους από τους δυνατούς αγέρες. Ξεπροβάλλει ένα κορίτσι, μόνο... εκμυστηρεύεται τη δική του ιστορία, βγάζει το πετραδάκι που το ενοχλεί. Ανασαίνει... δεν μιλάει και σαστισμένο ξάφνου φωνάζει. ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ ΔΕΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ... ΤΙ ΘΕΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ; Κοίταξα προς το μέρος που ο ήλιος έδυε... Δεν ήθελα να της κάνω κακό. Μα εκείνη το είχε βάλει ήδη στα πόδια...
Χριστίνα Αλεξοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου