Το πάθημα... μου έγινε μάθημα

 Τα άλογα είναι η μεγάλη μου αδυναμία... Η ιππασία με ηρεμεί, με ελευθερώνει από σκέψεις... Ιππεύω μόνη μου από 5 ετών. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να μπω σε αγώνες αλλά υπάρχει στο μυαλό μου. Η ιππασία όμως είναι επικίνδυνη και θέλει προσοχή πολύ... Μακάρι να το σκεφτόμουν αυτό νωρίτερα.

  

  Τότε... τότε δεν θα είχα πέσει τόσες φορές. Ήμουν 9 ετών και βρισκόμουν στο βουνό της Οίτης μαζί με τoν μπέμπη που ήταν μόλις 1,5 ετών,και ενώ πηγαίναμε προς το ποτάμι ξαφνικά ξαφνιάστηκε και άρχισε να τρέχει, για κακή μου τύχη κατά λάθος το σκοινί που κρατούσα είχε τυλιχτεί στο πόδι μου χωρίς να το καταλάβω και να προλάβω να το ξετυλίξω άρχισε να τρέχει γρήγορα με αποτέλεσμα να με σέρνει περίπου για 10 λεπτά.

   

  Τι να περιγράψω τα αγκάθια...τις πέτρες...τον φόβο... το πως κατάφερε να σταματήσει...Το σημαντικότερο είναι ότι δεν έπαθα τίποτα είχα πραγματικά Άγιο προστάτη. Ήταν μία αξέχαστη εμπειρία... Μετά από αυτό κατάλαβα πως όταν ασχολείσαι με κάτι πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις με προσοχή και επιμέλεια για να μην γίνονται ατυχήματα από αφέλεια. Τι μυαλό άραγε να έχει ένα παιδάκι 9 ετών!

                                                             Χριστίνα Αλεξοπούλου